Ariadne Pors, bestuurslid van het DPD en werkzaam in het het Sociaal Wijkteam in Krispijn, leidde het onderwerp in. Het is een onderwerp waar steeds meer oog voor komt; zelfs de reclame haakt in op deze problematiek. Wat kunnen diakenen en mensen van de caritas hierin betekenen voor hun gemeenteleden?

Omdat mensen die zo’n armoedeval meemaken zich – uit schaamte – niet altijd zelf melden, is het belangrijk te letten op signalen die ons op het spoor kunnen zetten: stress, onrust, proberen veel (over) te werken, minder verzorgd ogen, feestjes mijden (omdat er geen geld is voor cadeautjes) enz. Maar in sommige gevallen is het ook mogelijk vanuit bekende omstandigheden te concluderen dat er sprake is van zo’n armoedeval, of dat die gaat komen. Dat kan bijvoorbeeld zijn als mensen hun baan verliezen, hun zaak failliet gaat, als ze ineens  verhuizen naar een kleinere koopwoning of gaan huren, of bij een scheiding. 

Een drastische vermindering van het inkomen vergt een snelle en drastische beperking in uitgaven en een bevriezing van de kosten. Vaak wordt dat te laat ingezien en dan is het ontstane gat veelal niet meer te dichten. En mensen die het goed hebben gehad, hebben soms niet geleerd te budgetteren; ze beseffen vaak ook niet hoe snel spaargeld opraakt. Of ze kiezen door de stress minder handige oplossingen (een dure lening afsluiten, bijvoorbeeld). De schulden die dan ontstaan, groeien als kool doordat er allerlei kosten bovenop komen. 

Het gevolg kan een dubbelleven zijn. Niet alleen ontstaan er maatschappelijke, psychische en praktische problemen, maar – bij kerkgangers – soms ook pastorale: zij voelen zich schuldig over zowel de schulden als de wijzen waarop ze geprobeerd hebben hun financiële situatie te redden. Ariadne waarschuwde voor de valkuilen waar diakenen in kunnen vallen. Zo kunnen de kleding en meubels die nog in de goede tijd zijn gekocht, verhullen dat er nu sprake is van armoede. Maar ook te snel conclusies trekken en zelf invullen wat er aan de hand kan zijn, is zo’n valkuil. 

Net als bij Job – hét voorbeeld van iemand die van grote rijkdom in diepe armoede terechtkwam en met wiens verhaal de avond geopend werd – geldt ook hier dat “degene die lijdt mag beginnen te spreken”, zie het gedeelte over de zwijgende vrienden, 2:11-13). Dat sluit doorvragen niet uit, wel (te snel) oordelen; daarvan zien we in het boek Job hoe het níét moet. 

 

Aansluitend was er onder leiding van bestuurslid Anita Stigter nog even tijd om na te denken over een aantal vragen, waaronder deze: Hebben wij als kerk de taak om te onderwijzen verantwoord met geld om te gaan?

 

 

Na de pauze was er traditiegetrouw ruimte voor diaconale organisaties die ontwikkelingen wilden melden of activiteiten in Dordrecht hopen te gaan ontplooien. 

 

Het Diaconaal Platform Dordrecht is een non-budgetorganisatie; de halfjaarlijkse bijeenkomsten vinden telkens bij een andere kerkelijke gemeente plaats, die daarvoor geen rekening stuurt.  Deze keer waren we te gast in de Andreaskerk, de PKN-wijkgemeente in Wielwijk. Traditie is ook dat iemand uit de gastgemeente de avond afsluit; dit keer deed diaken Erwin Ista dat met dankgebed.