Broodnodig

De trouwe bezoekers waar je een band mee kon opbouwen, betrokken bij kon zijn. Maar ook de wisselende bezoekers, soms ineens in een diepe crisis, dan weer vrolijk en tevreden. Even beschikbaar voor hen te zijn, samen op straat een praatje te maken en wat eten en drinken uitdelen. Dat was mooi. Juist in het beschikbaar zijn, er zijn, werd de liefde van God een beetje zichtbaar. Dat vond ik waardevol en opbouwend, zowel voor hen als voor mijzelf.

Maar hun moeilijkheden en verslavingen maakten ook indruk. Wat kan een mens veel moeten lijden. Mijn enige steun is en was dan te weten dat bij God altijd en voor iedereen hoop is. Dat wij voor hun leven mogen bidden. Veel gasten kwamen er voorbij. Gelukkig zijn er gasten geweest die een gezonde weg vonden voor hun leven. En zijn mensen tot geloof gekomen en kwamen we ze bijvoorbeeld weer tegen als zanger van het daklozenkoor bij ons kerstdiner. Dat is dan echt feest. Maar er zijn ook mensen die we op een trieste manier uit het oog zijn verloren, bijvoorbeeld door overlijden, zeer ernstige verslaving of opname in een instelling.

In die tijden was het heel belangrijk om daarover met elkaar te spreken en bovenal te bidden. Dan hou je het vol, dan draag je het samen met je collega’s op aan God. We beseffen ons dan weer goed dat God hen allemaal kent en dat Hij zielsveel van ze houdt. En van Broodnodig ook trouwens. Hij laat ons daarmee ook de mensen kennen naar wie vele anderen niet omkijken. Te zien hoe waardevol deze mensen ten diepste zijn is een enorme verrijking geweest. Ook als team ben je bij elkaar betrokken en leef je mee in mooie en trieste tijden. Samen beleef je toch van alles. Met dankbaarheid kijk ik op mijn tijd bij Broodnodig terug. Ik wens Broodnodig, alle vrijwilligers, gasten en betrokkenen, alle goeds toe.

door: Muriel